Lucky her (Vervolg This is my Night!)

Zwakjes knikte ze en keek Dangerdance nu angstig aan. ''Als ik ja zeg, zorgt u dan dat de pijn weggaat?'' Vroeg ze met een heel zacht stemmetje en rilde. ''Ik begrijp het wel hoor.'' Fluisterde ze zacht en trilde even over haar hele lijf. Dangerdance grijnsde zachtjes. "Natuurlijk uk, ik zal.. De pijn wegnemen." Even keek de roestbruine kater naar haar bloedende flank. "Dus je weet het he, mondje dicht, het was een das." Stilletjes keek de kater haar aan. "Zie je, je kan wel sterk zijn, misschien zit er dan nog iets van een warrior in je." Met die woorden stapte de kater op haar af en greep haar ruw bij haar nekvel. "Onthoud, ik ben altijd degene die je kan maken en breken.." Siste hij in haar vacht en hief zijn kop hoog zodat haar lichaam wat vele male kleiner was als de zijne mee kon trekken. Zo sleepte hij haar verder richting het kamp terwijl de zon langzaam op begon te komen.

Terwijl het territorium al verlicht werd door de opkomende zon bracht Dangerdance het zwaar gewonde lichaam van Dovepaw binnen. Zo voorzichtig als hij kon liet hij haar op de grond zakken en keek naar alle katten die hem aankeken. "Aanval.." Hijgde hij. "Das.. Ik was er net optijd bij, ik heb de das weten weg te jagen alleen hij had Dovepaw al aangevallen. Ik denk wel dat ze het gaat redden maar daar moet een Medicine cat over oordelen." Hijgde hij met zwoegende flanken. Zijn ogen stonden zorgelijk en gelijk verdedigend over Dovepaw. De perfecte leugen. "Ik moet Duststar spreken denk ik.. Misschien kan de das terug komen en nog een van onze ontschuldige leerlingen aanvallen.." Dangerdance's ademhaling kwam langzaam weer normaal op gang terwijl hij de katten aankeek. Nog bleef hij verdedigend over Dovepaw heen staan terwijl hij haar een tikje met zijn staart gaf, gewoon als herrinering dat ze haar mond moest houden.

( Falconpaw ^^
en nog wat katjess
Duststar ook als t kan :3)

Dangerdance grijnsde zachtjes. "Natuurlijk uk, ik zal.. De pijn wegnemen." Even keek de roestbruine kater naar haar bloedende flank. "Dus je weet het he, mondje dicht, het was een das." Stilletjes keek de kater haar aan. "Zie je, je kan wel sterk zijn, misschien zit er dan nog iets van een warrior in je." Met die woorden stapte de kater op haar af en greep haar ruw bij haar nekvel. "Onthoud, ik ben altijd degene die je kan maken en breken.." Siste hij in haar vacht en hief zijn kop hoog zodat haar lichaam wat vele male kleiner was als de zijne mee kon trekken. Even kromp het jonge poesje in elkaar, maar sloot haar ogen om alle gedachtes weg te drijven. Opeens merkte ze dat ze voorzichtig weer werd neergelegd op de grond, dit verbaasde haar wel heel erg. Voorzichtig opende ze haar ogen en zag dat Dangerdance haar het kamp binnen had gebracht. "Aanval.." Hijgde hij. "Das.. Ik was er net optijd bij, ik heb de das weten weg te jagen alleen hij had Dovepaw al aangevallen. Ik denk wel dat ze het gaat redden maar daar moet een Medicine cat over oordelen." Hijgde hij met zwoegende flanken. Ze kon zijn ogen niet zien, maar ze wist zeker dat dit de waarheid niet was. "Ik moet Duststar spreken denk ik.. Misschien kan de das terug komen en nog een van onze ontschuldige leerlingen aanvallen.." Nog bleef hij verdedigend over Dovepaw heen staan terwijl hij haar een tikje met zijn staart gaf, gewoon als herrinering dat ze haar mond moest houden. Dovepaw rilde even van angst en kneep haar ogen dicht van pijn. Ze wist niet wat ze nu moest doen, en bleef stil liggen. Ze wist niet hoe ze eruit zag maar toch wilde ze niet meer door. Ze opende haar ogen weer en keek met een angstige blik naar de omringende katten.

'Aanval' hijgde een zware stem achter haar. Met een ruk draaide Falocnpaw zich om, gooide de Jeneverbessen op de grond en zag haar bezoeker. Dangerdance, een massieve roestbruine kater die vaak op zichzelf was, een mysterieuze krijger maar trouw aan zijn clan. Falconpaws ogen gleden naar het kleine zwart-witte hoopje dat huiverend op de grond lag. Een warme vlek bloed klitte in haar anders zo nette haren. Dovepaw. Ze was leerling geweest samen met Falconpaw, opgewekt en vriendelijk. Nee. 'O sterrenclan' murmelde Falconpaw. De huid onder haar ogen begon te jeuken van woede, van moedeloze pijn. 'Wie was het? Een rouge? Een concurrerende clankat?' Ze snuffelde aan Dovepaw. 'Das....' Dangerdance bevestigde wat Falconpaw dacht 'Ik was er net op tijd bij, ik heb das weten weg te jagen alleen had hij Dovepaw aan te vallen. Ik denk wel dat ze het gaat redden maar daar is en Medicijn kat voor nodig' Een traan ontglipte uit haar oog, wat gruwelijk. Falconpaws gezicht werd hard. 'Whisperwind is er niet, ze is kruiden gaan zoeken, ik zal zien wat ik kan doen' Mauwde Falconpaw een tikkeltje onzeker. 'Ik moet Duststar spreken denk ik.... Misschien kan de das terug komen en nog van onze onschuldige leerlingen aanvallen' De ademhaling van de imposante krijger werd langzaam aan weer normaal. Hij stond beschermend om Dovepaw heen, als een moederkat voor haar kitten. 'Ga Duststar aar halen ik zal zien wat ik kan doen' Murmelde Falconpaw met een pijnlijk, schroeve stem. Ze liep met bewolkte gedachten, waarom was haar mentor hier niet die wijs en ernstig was, waarschijnlijk had ze al veel van deze gevallen gehad. Falconpaw wond wat spinrag rond haar poot, pakte wat papaverzaadjes en zocht tenslotte nog wat goudsbloem uit. Hoe moest ze dit doen ? 'Hier slik wat van deze' Ze duwde wat papverzaden naar Dovepaw. 'Maar rustig aan doen; enkel de pijn verzachten niet in slaap vallen!' Waarschuwde Falconpaw haar nog snel. Het was één van de eerste dingen die ze had geleerd, pijn is leerzaam, je ziet hoe de genezing evolueert. 'Je haalt het wel' Fluisterde ze bemoedigend 'er is een patrouille op pad om die das te mollen en als je genoeg rust zal je snel weer kunnen wandelen' vervolgde Falconpaw warm, een lichte trilling schokte door haar stem . 'Ik haal even wat lavendel voor je koorts'

'Ga Duststar aar halen ik zal zien wat ik kan doen' Murmelde Falconpaw met een pijnlijk, schroeve stem. Falconpaw had een aantal spullen en Dangerdance keek gemaakt bezorgd toe. 'Hier slik wat van deze' Ze duwde wat papverzaden naar Dovepaw. 'Maar rustig aan doen; enkel de pijn verzachten niet in slaap vallen!' Waarschuwde Falconpaw haar nog snel. 'Je haalt het wel' Fluisterde ze bemoedigend 'er is een patrouille op pad om die das te mollen en als je genoeg rust zal je snel weer kunnen wandelen' vervolgde Falconpaw warm, een lichte trilling schokte door haar stem . 'Ik haal even wat lavendel voor je koorts' Dangerdance keek toe en zodra Falconpaw even weg was keek hij Dovepaw strak aan. “Mondje dicht begrepen.” Siste hij en draaide zich daarna om.

Snel schoot hij door het kamp tot hij bij de Leadersden kwam. “Duststar, kom mee naar de Medicine Cat den, Dovepaw is ernstig verwond en ik moet met me praten.” Riep hij naar binnen en deed een paar stappen achteruit. In zijn hoofd verachte hij Duststar de kater was niet sterk. Dangerdance had tien keer zo goed Leader kunnen zijn. Ach, hun Deputy was tenminste iets. Silverfang mocht hij opzich wel. Alleen Duststar verachtte hij. Niet dat iemand daar wat van zou merken. Tot het te laat zou zijn. Dangerdance deed gemaakt bezorgd nog een paar stappen achteruit en zwiepte geiriteerd met zijn staart. Waar bleef die kater?

(Dangie is nou eenmaal bot XD
Ik ga nog een verhaallijn uitwerken voor hem
Enzo, maar dat komt allemaal latertjes
Als Dangerdance en Redheart partners zijn)

'O sterrenclan' hoorde ze iemand murmelen en draaide haar kop voor een klein stukje. Daar zag ze Falconpaw, een poes die eens nog apprentice met haar was geweest, maar nu de zeide van hun medicine cat invulde. 'Wie was het? Een rouge? Een concurrerende clankat?' Ze merkte dat Falconpaw aan haar snufflde, maar ze was niet meer in staat een antwoord te geven. 'Whisperwind is er niet, ze is kruiden gaan zoeken, ik zal zien wat ik kan doen' Mauwde Falconpaw een tikkeltje onzeker en Dovepaw sloot haar ogen weer. 'Ga Duststar maar halen ik zal zien wat ik kan doen' Murmelde Falconpaw met een pijnlijk, schroeve stem. Dovepaw opende haar ogen weer, maar durfde niet naar de kater te kijken. 'Hier slik wat van deze' Dovepaw keek op toen Falconpaw met haar poot een paar zaden naar haar toeschoof. 'Maar rustig aan doen; enkel de pijn verzachten niet in slaap vallen!' Waarschuwde Falconpaw haar nog snel. Dit was op tijd, want het jonge zwartwitte poesje stond op het punt om alles in een keer op te eten. Voorzichtig likte ze twee zaadjes op en begon er op te kauwen. 'Je haalt het wel' Fluisterde ze bemoedigend 'er is een patrouille op pad om die das te mollen en als je genoeg rust zal je snel weer kunnen wandelen' vervolgde Falconpaw warm, een lichte trilling schokte door haar stem. Dovepaw knikte zwak en was zich nog altijd bewust van de aanwezigheid van Dangerdance 'Ik haal even wat lavendel voor je koorts' Hoorde ze Falconpaw zeggen en meteen sloeg de wanhoop toe. Ging ze haar nu alleen laten met hem? Ze werd zich bewust van de blik die Dangerdace op haar wierp en keek op. “Mondje dicht begrepen.” Siste hij en draaide zich daarna om. Zonder wat te zeggen keek ze de kater na en begon toen onophoudelijk te trillen van angst en pijn.

-ze is lekker zwijgzaam-

(Mag ik?) Wat was er toch aan de hand met hem? Hij liet iedereen in de steek en had zijn ooit zo goede vriend Birdpaw een maand al niet meer gezien. Hij verlangde naar hem en naar Dovepaw, zijn andere vriend, nou ja, vriendin. De witte kater zat in een boom, bij de hoge bomen en keek wat voor zich uit. Net had hij twee vogels gevangen en die lagen naast hem op de dikke tak. Palominopaw wou even nadenken en niet gestoord worden. Zijn mentor had niks met hem gedaan en hij moest alles zelf doen, gelukkig lette hij goed op andere katten en zo leerde hij. Zijn eerste prooi was een spitsmuis. Hij weet nog hoe trots hij met het dier het kamp in kwam. Maar nu voelde hij zich zo onaangenaamt. Hij schaamde zich rot, dat hij zijn vrienden in de steek liet. Een koude wind ging langs hem heen en liet de bladeren ritselen. Palominopaw besloot om naar het kamp terug te gaan en Birdpaw te zoeken, hij zal zeggen dat het hem speet. De kat fronste even en pakte de twee vogels, een kleine mus en een zwarte merel. Hij klom uit de boom en rende terug naar het kamp,hij moest zijn vrienden zien. Maar wat hij daar zal aantreffen...

Hij was er al en liep rustig het kamp in, er was iets aan de hand. Palominopaw wist niet wat en wou eens gaan kijken, nadat hij de twee vogels op een hoop had gelegd. De witte kat keek om zich heen en zag dat er iets was bij de Medicine cat,s den was. Een gewonde of een zieke? Toen hij er naar toe ging, rook hij meteen het bloed. Zonder op de andere geuren te lette, ging hij naar binnen. Eerst zag hij het niet, maar toen hij dichterbij kwam zag hij haar wel. De kat schrok en zijn ogen werden groot. Dovepaw! ''Dovepaw!?'' het bloed op haar flanken glom in de binnenkomende stralen van de zon. Hij keek op naar Falconpaw en Dangerdance, de eerste was al druk in de weer. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg hij aan beide katten, aangezien hij niet wist welke hem dat het best kon vertellen. ''Dovepaw'''fluisterde hij, na antwoord(Als hij dat krijgt) en boog voor over. Hij likte haar kopje. ''Ik wou je weer spreken en dan gebeurd er dit!'' fluisterde hij tegen haar, hij glimlachte, maar zijn ogen deden niet mee. ''Ik wou jou spreken en Birdpaw'' Tranen kwamen in zijn ogen en hij kon ze maar met moeite in houden. Even was het stil, maar hij sprak verder. ''Het spijt me, dat ik zo was. Zo onspreekbaar'' Hij voelde iets warms in zich en even kwam er een fonkeling in zijn ogen, nu ging hij het vertellen. ''Ik hou van jou'' het kwam er gek uit en hij voelde zich vreemd. Daarna kwam hij weer overeind en keek naar Falconpaw, ''Ze overleeft het toch wel?'' vroeg hij ernstig en een kille angst groeide in hem op.

Haar hart klopte al iets vrijer toen Dangerdance weg was, zonder hem in de buurt voelde ze zich al veiliger. Ze wist ook dat het hele kamp dit snel zou weten en iedereen kwam wel bij haar kijken met vragen. Vragen over wat er was gebeurd, en dan kon ze de waarheid niet vertellen. Nee, dan zou hij haar doden. ''Dovepaw!?'' Hoorde ze ineens en ze tilde haar kop een stukje op. Ze kende deze stem al goed, het was Palominopaw een vriend van haar. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg hij aan beide katten, aangezien hij niet wist welke hem dat het best kon vertellen. ''Dovepaw'''fluisterde hij en dovepaw sloot even haar ogen. ''D..Da...Da..Das.'' Stotterde ze en trilde even over haar hele lijfje bij de afschuw van deze leugen. Ze zag dat Palominopaw zich over haar heen boog en kromp onwillekeurig even ineen. Hij likte haar kopje. ''Ik wou je weer spreken en dan gebeurd er dit!'' fluisterde hij tegen haar, hij glimlachte, maar zijn ogen deden niet mee. ''Ik wou jou spreken en Birdpaw'' Tranen kwamen in zijn ogen en hij kon ze maar met moeite in houden. Even was het stil, maar hij sprak verder. ''Het spijt me, dat ik zo was. Zo onspreekbaar'' Hij voelde iets warms in zich en even kwam er een fonkeling in zijn ogen, nu ging hij het vertellen. ''Ik hou van jou'' het kwam er gek uit en Dovepaw keek hem aan. Daarna kwam hij weer overeind en keek naar Falconpaw, ''Ze overleeft het toch wel?'' vroeg hij ernstig. Dovepaw schudde even haar hoofd en dacht na over wat hij gezegd had. ''Ik hou ook van jou.'' Zei ze met een trillende stem. ''Als goede vriend,'' fluisterde ze toen en sloot haar ogen en at toch nog een klein zaadje van wat Falconpaw haar had gegeven.